Δεν φοβάμαι τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι λεύτερος.

Καλημέρα αγάπη μου.
Μου φαίνεταια αδιανόητο ότι για 5 μήνες θα είναι έτσι τα πράγματα.
Σηκώθηκα το πρωί και ένιωθα απελευθερωμένη (έτσι νόμιζα η ανόητη). Σκεφτόμουν, να δεις ότι ήταν ένας ενθουσιασμός. Σκεφτόμουν, πόσους ανθρώπους έχω να πάρω τηλέφωνο, πόσα πράγματα έχω να κάνω. Βλέπεις, όλο αυτό το διάστημα τα είχα αφήσει όλα για σένα. Πρώτη προτεραιότητα εσύ και τίποτα άλλο. Και σκεφτόμουν, επιτέλους επανέρχομαι στη φυσιολογική Tinkerbell. Και ήρθα στο γραφείο, ήπια καφέ. Και μετά ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Άνοιξα το mail και διάβασα το μήνυμά σου. Το τελευταίο για 5 μήνες. Και τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα και αν ήμουν μόνη νομίζω ότι θα έκλαιγα (λες και κατάφερες ακόμα κι αυτό, να επιστρέψουν τα δάκρυα στα μάτια μου). Και σ'αγαπώ κι εγώ πολύ, πάρα πολύ και το φοβάμαι αυτό αγάπη μου, το φοβάμαι πολύ. Και ίσως αυτό είναι που μας έχει οδηγήσει στην "εξορία" (έτσι θα το αποκαλώ). "Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος". Εγώ όμως αγάπη μου, με τη σχέση μας έπαψα να είμαι ελεύθερη γιατί φοβόμουν τόσα πολλά κι ήλπιζα σ'άλλα τόσα.
Αλλά μολονότι η λογική μού φωνάζει, πως σε 5 μήνες θέλω να πεις, ρε Tinkerbell δεν ήταν τίποτα τελικά, η καρδιά μου ουρλιάζει, πως σε 5 μήνες θέλω να πεις, Tinkerbell σ'αγαπώ και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.