Γερνάω...

Αλλιώς δεν θα σκεφτόμουν, ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι επειδή ταξιδεύω...
Εκτός κι απλά είναι ο φόβος, ότι μπορεί να μου συμβεί κάτι χωρίς να έχω προλάβει να σου πω, πόσο πολύ σ´αγαπώ...

Ίσως

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα στο χώρο αυτό... Τελείωσα αυτά που είχα να κάνω και περιμένω να ολοκληρωθεί η μεταφορά των φωτογραφίων μου για να τις πάρω μαζί... Ο χρόνος δεν περνάει... Για άλλη μια φορά αποφάσισα να γράψω, παρότι ξέρω πως ποτέ δεν θα διαβάσεις τίποτα απ'όλα αυτά...
Ίσως τα καταφέρω...Ίσως κάποια στιγμή καταφέρω να σου δώσω τη θέση που πραγματικά σου αξίζει... Ίσως καταφέρω να σε ξεπεράσω... Ίσως τώρα που φεύγω από 'δω να είναι πιο εύκολο... Ίσως να 'ναι και πιο δύσκολο... Ίσως δεν παίζει κανένα ρόλο το που είμαι...
Τίποτα δεν κατάλαβες... Αυτό είναι το résumé απ' όλη αυτή την ιστορία... Ίσως δεν νοιαζόσουν να καταλάβεις...
Ίσως... κάποτε...καταλάβεις...ίσως...

Τίποτα

μοναχά σιωπή

???

Έχω συνειδητοποιήσει πολλά. Έχω εικόνα του τί έφταιξε, τί έγινε και γιατί.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω όσο κι αν προσπαθώ, είναι πως γίνεται κάποιος που σε δύο χρόνια έχει πει πάνω από 700 φορές σ’αγαπώ, να μην είναι δίπλα σου να σε στηρίξει στην πιο δύσκολη φάση της ζωής σου.

Μπέρδεψε την αγάπη με άλλα συναισθήματα?
Είναι τόσο εγωιστής, που "αγαπάει" κατά περίπτωση?
ή μήπως
Δεν ξέρει τι σημαίνει σ'αγαπώ?

Λύτρωση ή νοσταλγία;

Μόνη, στην άδεια Αθήνα. Έτσι ξεκίνησε το οδοιπορικό μου.

Δεν το είχα σχεδιάσει. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο σκέφτηκα: «και τώρα τι; πού να πάω;», κι έτσι απ’ το πουθενά ξεκίνησα. Είναι απίστευτο τι αποστάσεις μπορεί να κάνει κανείς σε μια άδεια Αθήνα…

Τρία απογεύματα. Τόσο χρειάστηκα. Και μπορώ να πω ότι πέρασα σχεδόν από παντού.

Από την Πανεπιστημιούπολη,  τις Υάδες, το Αττικό άλσος, το πάρκο στη Μεσογείων, το νοσοκομείο Σωτηρία, από δύο Pizza Hut, από τα μετρό Ευαγγελισμού – Κατεχάκη – Χαλανδρίου – Νομισματοκοπείου - Συντάγματος, το Delice, το Cilentio, από εκείνη την παρακμιακή καφετέρια στη Σκουφά, το καφέ του άλσους Ευαγγελισμού, την Πεντέλη, το Nestorio, το Notos Home, την αγορά, τον Ιανό, το Esperia Palace, το Bizart, από τρία Goody’s, το Titania, το πάρκο στα Μελίσσια, τουλάχιστον από δέκα Starbucks, το Hilton, το ουζερί Λέσβος, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το καφέ στην Ακαδημία Αθηνών, από την Ασκληπιού, το Maroussi,  το μαγαζί με τους λουκουμάδες, το Nouveau, το γραφείο του, το Emphasis, το Nice n’ Easy, την κατσαριδοφωλιά, το British Council, τη Βιβλιοθήκη, το TGI, το Petite Fleur, το President, το Avenue, τo X-Dream, το Φίλιον, από το Lidl, το Dali, το Βασιλόπουλο, το Carrefour, το σούπερ μάρκετ στους Αμπελόκηπους, τα στενά πίσω από το νομισματοκοπείο, απ’ όλη την ευρύτερη περιοχή του προαστίου που μένει, από το «σπίτι μας», το the Mall, το Beer Academy, το Craft, το Jumbo, το Μουστάκα, από το σπίτι του, από το Πικέρμι, το Factory Outlet, το Αεροδρόμιο, το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, το ΟΑΚΑ, το Everest, το Mauzac, το Flocafe, τα Ανάβρυτα, το σπίτι μου.

Το ερώτημα της χιλιετίας

Και τώρα που το ερώτημα της εκατονταετηρίδος απαντήθηκε,

μπορώ να θέσω το ερώτημα της χιλιετίας:

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΣ Μ@Λ@Κ@Σ ???

Γιατί έτσι μου 'ρθε

Αν ξεθυμάνει κι αν χαθεί

ποτέ δε θα ξαναφανεί.

Εις μάτην πέφτω στο βυθό

για ν’ αναστήσω το νεκρό.

Ήσουν θεός, ήσουν ζωή.

Είναι στ’ αλήθεια οδυνηρό

τ’ όνειρο μόνη εγώ να ζω.

Μα τώρα μια καινούργια αρχή,

αυτό που θες καρδιά μου εσύ.

Ήσουν χαρά, ήσουν πνοή.

Και στόχο πια μοναδικό

να πάψω να σ’ ακολουθώ,

να θέλω το ίδιο, το αυτό,

δίπλα σου εγώ να περπατώ.

Να’σαι θεός, να’σαι ζωή,

να’σαι χαρά, να’σαι πνοή!