Τώρα ξέρω

Τώρα ξέρω.

Δεν μπορώ και δεν πρέπει να απομακρυνθώ από εσένα. Αυτό τον έρωτα πρέπει να τον ζήσω, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Το οφείλω πάνω πρώτα απ’ όλα στον εαυτό μου. Σου παραδίνομαι λοιπόν άνευ όρων. Ξέρω ότι δεν θα είναι εύκολο. Θα υπάρχουν στιγμές πόνου και θλίψης, αλλά θα υπάρχουν και στιγμές χαράς ίσως και στιγμιαίας ευτυχίας.

Τώρα ξέρω.

Δεν είσαι αυτός που μ’ έκανες να πιστέψω. Δεν είσαι αυτός που ονειρευόμουν. Κι όμως είσαι τόσο σημαντικός στη ζωή μου, που τολμώ να σκέφτομαι ότι μπορεί να είσαι εσύ ο άντρας της ζωής μου. Αν δεν είσαι εσύ, που μ’ έκανες να έρθω σε ρήξη με τον ίδιο τον εαυτό μου , ν’ αλλάξω τρόπο σκέψης, να κάνω πράγματα που τρόμαζα και να σκεφτώ, να πολεμάω κάθε μέρα με το εγώ μου, να ποδοπατήσω τον εγωισμό μου και εν τέλει να γίνω πιο ισορροπημένος άνθρωπος, τότε ποιος?

Τώρα ξέρω.

Σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς κι εσύ. Καθένας με τον τρόπο του.

Μη

Μη ρωτάς!
Μην αμφισβητείς!
Μην αναλύεις!
Οι επιθυμίες σου, διαταγές.
Κι ας πονάω, κι ας μη μου αρέσει, κι ας είναι όλα αντίθετα στο χαρακτήρα μου.

Ρετρό

Το ξέρω ότι γίνομαι ρετρό αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα
σ' αγαπώώώώώ

Άργος

Γιατί με πληγώνει η συμπεριφορά σου?

Γιατί γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα?

Γιατί αμφισβητώ τις ίδιες μου τις αποφάσεις?

Γιατί πονάω?

Αφού γυρίζοντας κοντά σου ήξερα τι να περιμένω. Το απόλυτο τίποτα.

Ήξερα ότι για σένα δεν είμαι παρά ένα αποκούμπι. Κάποια για να μιλήσεις αν και όταν πάει κάτι ανάποδα στην καθημερινότητά σου ή στη ζωή σου γενικότερα. Τίποτα περισσότερο. Όταν όλα είναι καλά  απλά αγνοείς την ύπαρξή μου. Δεν σε νοιάζει αν είμαι καλά, αν πονάω, αν ζω ή αν πεθαίνω. Σε ενδιαφέρει απλά να είσαι βέβαιος ότι θα με βρεις εκεί, όποτε κι αν με χρειαστείς. Να σου μιλάω, όποτε θέλεις να μου μιλήσεις. Να σε αγαπάω, χωρίς απαιτήσεις.

Το ξέρω ότι υποχωρώντας δέχθηκα αυτούς τους όρους. Το ξέρω ότι έχω χάσει το παιχνίδι.

Θυμάσαι που σου είχα πει, ότι αν υποχωρήσω θα είμαι σαν το υποταγμένο άλογο? Τροφή, στέγη και κάνα χάδι που και που, αλλά φυλακισμένο. Τα κακό είναι ότι τα άγρια άλογα από τη φύση τους πρέπει να είναι και να νιώθουν ελεύθερα.

Αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι. Άραγε, πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει όλα όσα πίστευα για σένα? Μάλλον δεν σκέφτεσαι τίποτα. Σου είναι αδιάφορο να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι πιστεύω ή τι νιώθω. Αρκεί να είμαι εκεί για να σε υπηρετώ όταν με χρειαστείς.

Τίποτα ωστόσο δεν έχει αλλάξει αναφορικά με όσα πίστευα. Αντιθέτως. Κάθε μέρα που περνάει χάνεις κι άλλο στα μάτια μου. Ο μεγαλύτερος εγωιστής που συνάντησα στη μέχρι τώρα ζωή μου. Γιατί λοιπόν δεν μπορώ να απαγκιστρωθώ από σένα? Γιατί σ’ αγαπώ τόσο πολύ?

Εγώ, η πάντα λογική, που έλεγα, δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά μόνο δεν θέλω.

Εγώ, το ελεύθερο και δυναμικό πνεύμα, ο περήφανος άνθρωπος.

Πώς είναι δυνατόν να έχω γίνει έτσι?  Δεν με αναγνωρίζω πια. Ντρέπομαι για μένα. Ξέρω ότι κάνω κακό στον εαυτό μου. Ξέρω ότι δεν μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Ξέρω ότι δεν σου αξίζει να σ’ αγαπώ.

Κι όμως, δεν είμαι παρά ο πιστός Άργος. Η διαφορά μου από τον Άργο της μυθολογίας, είναι ότι εκείνος πέθανε αφού είδε τον αφέντη του. Εγώ θα πεθάνω τη μέρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη, γιατί θα έχεις βρεις κάποια άλλη να σε υπηρετεί.
Ποιος ξέρει...Ίσως, σε τιμωρήσει ο Θεός για τον εγωισμό σου και βρεθείς να υπηρετείς εσύ κάποια όπως εγώ εσένα. Ποιος ξέρει…

Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου

Εγώ έκανα πάλι την πρώτη κίνηση.

Εγώ άφησα ανοιχτό το mail μήπως και μου μιλήσεις.

Εγώ σου είπα σ’ αγαπώ.

Νιώθω θύμα.

Νιώθω ότι για άλλη μια φορά συμβιβάζομαι.

Από την άλλη αναρωτιέμαι πώς μπορεί να είναι κακό, το να ποδοπατάς το εγώ σου για χάρη της αγάπης. Δεν είναι αυτή η απόλυτη έκφραση αγάπης;

Μου είπες κάποτε ότι δεν θέλεις να είμαι το αποκούμπι σου. Ξέρω ότι αυτό θα είμαι. Το να σε κοιτάω στα μάτια, να περπατάω δίπλα σου, να νιώθω τη ζεστασιά του χεριού σου, είναι πάνω απ’ οτιδήποτε.

Δεν είσαι αυτό που πίστεψα, που έψαχνα, που ονειρεύτηκα.

Είσαι όμως η ζωή μου, το οξυγόνο μου, η καρδιά μου.

Καταπέλτης

Αποκαλύψεις, κουτσομπολιά, νέα…

Κάθε μέρα μια καινούργια έκπληξη, για να επιβεβαιώσει ότι τελικά δεν υπάρχουν άνθρωποι αγνοί, τίμιοι, ειλικρινείς, ιδεαλιστές, αλτρουιστές.

Δεν βρίσκεις παρά μόνο, υστεροβουλία, υποκρισία, ανηθικότητα, αχαριστία, αγνωμοσύνη, εγωκεντρισμό.

Έρχονται όλα και πέφτουν πάνω μου σαν καταπέλτης. Λες και το σύμπαν βάλθηκε να μ’ εξοντώσει.

1 μήνας

Ακριβώς τόσο έχει περάσει από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασε ήδη ένας μήνας. Όμως, παρότι έχουν περάσει τόσες μέρες, εγώ νιώθω ακριβώς το ίδια. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί η αγάπη μου για σένα. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί ο πόνος.
Εχτές θύμωσα με τον εαυτό μου. Θύμωσα που αγαπώ με αυτό τον τρόπο. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορώ να είμαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Τους φυσιολογικούς, που αγαπούν, ξαγαπούν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Θέλω στ'αλήθεια πολύ να γίνω κι εγώ έτσι. Το παλεύω, αλλά μάλλον κάτι δεν κάνω σωστά.
Η χθεσινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Φταίει ο καιρός, σκέφτηκα. Έτσι βροχερός και μουντός που είναι. Όμως σήμερα που έχει ήλιο, γιατί είναι πάλι τόσο δύσκολη μέρα;
Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι τόσο θλιμμένη. Νομίζω ότι με πονάει, όχι ότι έχασα ένα σύντροφο, αλλά ότι έχασα έναν άνθρωπο.  Έναν άνθρωπο που θεωρούσα διαφορετικό. Έναν άνθρωπο που για μένα ήταν ο απόλυτος άνθρωπος, ο απόλυτος φίλος. Αυτό είναι που τελικά μ' έχει πληγώσει τόσο. Με απογοήτευσες σαν άνθρωπος και γκρεμίσες το βάθρο πάνω στο οποίο σε είχα ανεβάσει. Με πονάει περισσότερο, το ότι δεν είσαι αυτός που με άφησες να πιστέψω, παρά το ότι με εξαπάτησες. Με πονάει ότι με ανάγκασες να καταλάβω ότι ιδανικοί άνθρωποι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, στα τραγούδια, στον κινηματογράφο. Μεγάλωσα ξαφνικά και έπαψα να κάνω όνειρα. Και πονάει αυτό. Πονάει πολύ.

Λες και γράφτηκε για μένα

The sound of missing you, καλύτερα δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν τα συναισθήματά μου.

Ακόμα κι η ψυχή σου είναι απάτη, μα κι έτσι σ'αγαπώ

Γιατί απλά δε γίνεται να μη σ'αγαπώ.
Γι' αυτό, όποτε και με όποιον τρόπο με χρειαστείς θα είμαι πάντα δίπλα σου.

Ξέρω ότι κάνοντας αυτό δεν αφήνω τις πληγές μου να κλείσουν.
Αλλά έτσι είμαι. Πάντα αυτοί που αγαπώ ήταν πάνω από μένα.

Δεν θα σε ενοχλώ, δεν θα σου γράφω, δεν θα σε παίρνω τηλέφωνο. Δεν θέλω τίποτα για μένα, γιατί δεν θέλω να είμαι εξαρτημένη από σένα.
Γιατί έτσι είμαι. Πάντα ήθελα να στηρίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις.

Για μένα κλαίω

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρω ποια είμαι. Το πρόβλημα είναι ότι ξέροντας ποια είμαι και τι θέλω, έχω καταλήξει ότι δεν θα το βρω ποτέ. Δυστυχώς δεν υπάρχει αδελφή ψυχή για μένα.

Για χρόνια το είχα αποδεχτεί. Είχα συμβιβαστεί με τους ανθρώπους γύρω μου. Αφού είχα δίπλα μου καλούς ανθρώπους που με αγαπούσαν, τί πειράζει που δεν ήταν σαν εμένα; Και μετά, ο άνθρωπος που αγαπούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και χάρη αυτής της αγάπης είχα συμβιβαστεί, με πρόδωσε. Ένιωσα σαν κάποιος να τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πόνεσα πολύ. Ήξερα ότι ήταν μια επιπολαιότητα και γι’ αυτό αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του.

Όμως κάτι είχε αλλάξει για πάντα.

Δεν μπορούσα πια να συμβιβαστώ.

Υποσυνείδητα άρχισα να ψάχνω το άλλο μου μισό.

Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση μπήκε «ο άλλος» στη ζωή μου. Ένας «άλλος» που μ’ έκανε να πιστέψω ότι αυτός ήταν το άλλο μου μισό. Προφανώς έφταιξα κι εγώ. Με την ανάγκη που είχα να βρω αυτό που έψαχνα, δεν είδα τα σημάδια που μου φανέρωναν ότι δεν ήταν αυτός που έψαχνα. Και τώρα εγώ είμαι αυτή που αποφάσισα να χωρίσουμε. Συνειδητοποίησα ότι πίστεψα ένα ψέμα. Αγάπησα ένα ψέμα. Για άλλη μια φορά αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και προδώθηκα. Και τώρα πονάω πάλι πολύ. Πολύ περισσότερο από την πρώτη φορά. Γιατί εκτός του ότι εδώ υπήρχε υστεροβουλία, μέσα από αυτή τη σχέση αλλοίωσα το χαρακτήρα μου, έκανα πράγματα αντίθετα με τα πιστεύω μου. Παλιά αγαπούσα και θαύμαζα αυτό που ήμουν, τώρα πια, πολύ συχνά ντρέπομαι για μένα.

Πάνω απ’ όλα όμως, πονάω γιατί μέσα από αυτή τη σχέση έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους.

Γι’ αυτό κλαίω. Δεν κλαίω για τους άλλους. Για μένα κλαίω.

Παραφροσύνη

Μόνο έτσι μπορώ να το πω. Αρχίζω να χάνω τα λογικά μου.
Τρελαίνομαι…Το καταλαβαίνω.

Προχτές το πρωί μετά από εκείνα τα 11 λεπτά ξέσπασα σε λυγμούς και δεν ήξερα αν έκλαιγα από χαρά ή από λύπη.  Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που δεν σκεφτόμουν εσένα στη διάρκεια των 11 λεπτών. Κι έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα...

Εχτές πάλι ξύπνησα το πρωί μες την καλή χαρά. Όλο το βράδυ κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, με φιλούσες και με νανούριζες με λόγια αγάπης. Και έχει γίνει ένα το όνειρο με την πραγματικότητα. Τόσο που δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω πια.

Και μετά το μεσημέρι που βγήκαμε για φαγητό κι ήταν σαν να σε είχα εκεί. Μιλούσαμε, γελούσαμε, έγερνα στον ώμο σου. Κι αναρωτιέμαι τώρα, συμμετείχα στη συζήτηση με τους άλλους ή ήμουν με τα μάτια ανοιχτά κοιτώντας στο πουθενά;

Όμως το απόγευμα συνειδητοποίησα ότι δεν είσαι μαζί μου. Ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα της φαντασίας μου.

Παραφροσύνη…

Κι έγδαρα τα χέρια μου προσπαθώντας να συγκρατηθώ να μη σου γράψω, όταν συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα έχεις να δώσεις φανερά σημεία ζωής μία εβδομάδα και μη φανερά τέσσερις μέρες. Μ’ έπιασε πανικός σκεφτόμενη ότι μπορεί να μην είσαι καλά. Ότι μπορεί να σου συμβαίνει κάτι. Αλλά δεν σου έγραψα...

Και μετά τη νύχτα, ήσουν πάλι εκεί!

Παραφροσύνη...

Τρελαίνομαι…

Γιατί?

Μπαίνω ξανά και ξανά στο mail σου για να δω αν με σκέφτεσαι.
Κι όταν βλέπω ότι έχεις μπει ηρεμώ και λέω, θα το ξεπεράσω. Όταν όμως βλέπω ότι δεν έχεις μπει με πιάνει απελπισία.
Εγωισμός, πίστευα στην αρχή. Λάθος εκτίμηση. Απόγνωση είναι.
Όταν βλέπω ότι έχεις μπει απλά ανάβει μια σπίθα ελπίδας μέσα μου. Ίσως και να έχω κάνει λάθος. Ίσως τον έχω αδικήσει. Ίσως με αγαπάει στ'αλήθεια.
Όταν όμως βλέπω ότι δεν έχεις μπει, επιβεβαιώνεται το αυτονόητο. Ότι ήσουν ψεύτικος. Και τότε πνίγομαι, κλαίω, θέλω να ουρλιάξω, θέλω να τα σπάσω όλα.
ΓΙΑΤΙ???
Γιατί να έχω κάνει τόσο λάθος για σένα?

Θυμάμαι...

http://www.docstoc.com/Docs/DownloadFile.ashx?docId=58030902

Περνούν οι μέρες

Κι όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Περνούν οι μέρες και κάθε μέρα νομίζω ότι η επόμενη θα είναι καλύτερη. Κι όμως...

Μοναδική αλλαγή, όπως το είχα προβλέψει, τα δάκρυα που σιγά-σιγά στεγνώνουν. Να 'μαι πάλι εκεί που ήμουν! Η θλίψη μέσα μου βουνό, αλλά τα δάκρυα κυλάνε όλο και λιγότερο από τα μάτια μου.
Ίσως φταίει ότι έκλαψα πολύ τις πρώτες μέρες.

Έχουν περάσει μόνο επτά μέρες κι εγώ νομίζω πως έχουν περάσει μήνες, χρόνια.

Ο ύπνος μου λιγοστός. Κι όταν κοιμάμαι, είσαι πάντα εκεί. Όνειρα ανάκατα, μπερδεμένα, αγχωτικά κι εσύ πάντα εκεί.

Σκέψεις σφυροκοπούν το κεφάλι μου και με τρελαίνουν.

Αβάσταχτος πόνος με κάνει να θέλω να ουρλιάξω.

Η πόλη ολόκληρη σε θυμίζει. Μακάρι να μπορούσα να φύγω.

Όπου κι αν βρεθώ κοιτάω τριγύρω. Ελπίζω ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει για να σε πετύχω κάπου. Όμως με ξέχασε κι αυτό. Τέλειωσαν οι συνωμοσίες του σύμπαντος για μας.

Από χτές, κάτι καινούργιο τρύπωσε μέσα μου. Νιώθω, λες και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Λες κι όλο αυτό είναι μια ανάπαυλα. Πως κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν και θα ξαναγίνουν όπως πριν. Παρανοϊκό, το ξέρω. Αλλά, ίσως είναι η άμυνα του μυαλού μου για να μην τρελαθώ. Θα περάσει έτσι ο καιρός, θα συνηθίσω την απουσία σου, θα σταματήσω να πονάω, θα γλιτώσω από την τρέλα.

Σήμερα πάλι με έπιασε ανησυχία για σένα. Να 'σαι άραγε καλά; Ή μήπως πονάς κι εσύ; Εξίσου παρανοϊκό, αλλά σήμερα δεν με νοιάζει ο δικός μου πόνος, αρκεί να 'σαι εσύ καλά.

Και συνεχίζω να προσπαθώ, με όλη μου τη δύναμη, να σταματήσω να σ'αγαπώ. Μάταια όμως.

Σ'αγαπώ

Θηρία

Το μυαλό μου παλεύει με θηρία.
Η καρδιά μου το ίδιο.
Το σώμα μου κι αυτό.

Τί ελπίδα έχουν?

ΠληΘαίνουνε τα Θ

Θύμηση, θύελλα , θλίψη
Περάσανε ένα-ένα. Κι έμεινε μόνο η θλίψη. Θλίψη που δεν μπορεί να εκφραστεί και να εκτονωθεί. Θλίψη που γαντζώθηκε, ίσως, για πάντα στην καρδιά μου.

Σιγά-σιγά τα δάκρυα στερεύουν. Εσύ τα έφερες, εσύ τα πήρες πίσω.

Θυμός - Θάνατος - Θρήνος

Θυμός
Τις τρεις πρώτες μέρες ένας ανεξέλεγκτος θυμός. Ένας θυμός με απροσδιόριστη αιτία. Θυμός για μένα, για τους ανθρώπους, για την ίδια τη ζωή. Το κεφάλι μου παντελώς κενό από σκέψεις. Το απόλυτο τίποτα. Λες κι ένα μαγικό ραβδί άδειασε με μιας όλες τις σκέψεις. Μόνο θυμός.

Θάνατος
Την τέταρτη μέρα ανοίγω τα μάτια μου και οι σκέψεις ξεχύνονται σαν χείμαρρος. Ο αέρας μυρίζει θάνατο. Μόλις εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Ένας άγνωστος σκότωσε το άλλο μου μισό. Όπλο του, δυο προτάσεις αποτελούμενες από είκοσι λέξεις και δυο αριθμούς. Οι λέξεις χορεύουν μπρος τα μάτια μου, το στόμα μου τις επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Η μυρωδιά του θανάτου με πνίγει. Ας ξυπνήσω! Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Θεέ μου, ας είναι εφιάλτης!

Θρήνος
Κι όμως είναι αλήθεια. Σήμερα η καρδιά και το μυαλό μου άρχισαν να θρηνούν. Θρηνώ καθώς τριγυρνώ στην πόλη και κάθε σημείο τον θυμίζει. Θρηνώ το φίλο που έχασα. Θρηνώ σαν θυμάμαι τα λόγια του. Θρηνώ όταν ο δολοφόνος του, με προσεγγίζει με θράσος.
Ο μοναδικός άνθρωπος που εμπιστεύτηκα απόλυτα στη ζωή μου, που του δόθηκα πραγματικά ολοκληρωτικά, ΠΕΘΑΝΕ.
Γι’ αυτό θρηνώ. Γιατί το θάνατο, δεν μπορεί να τον νικήσει ούτε η αγάπη.

Θα μπορούσα να σε μισήσω, χαλαρά και εύκολα.

Όλοι έχουμε μέσα μας, έναν καλό κι έναν κακό εαυτό. Όσο πιο δυνατός και μεγάλος είναι ο ένας, τόσο πιο αδύναμος και συρρικνωμένος είναι ο άλλος.
Κάποιοι με αδιάκοπο κόπο και δυσκολία, γιατί το καλό είναι πάντα πιο δύσκολο από το κακό, έχουν «έξω» τον καλό τους εαυτό. Τον άλλο, τον κακό, τον έχουν καταχωνιασμένο σε μια γωνιά. Κι είναι αυτοί, που αξίζουν το θαυμασμό μας.
Κάποιοι άλλοι, η πλειοψηφία ίσως, δυσκολεύονται να κρατήσουν τον κακό εαυτό τους «κλειδωμένο». Έτσι, υπάρχει μια συνεχής μάχη του κακού με τον καλό. Πολύ ψυχοφθόρο και κουραστικό να πολεμάς συνέχεια. Αυτοί λοιπόν, αξίζουν τη συμπόνια και τη συμπαράστασή μας.
Τέλος, υπάρχουν αυτοί που είναι σαν εσένα, που έχεις συρρικνώσει τον καλό σου εαυτό (αναρωτιέμαι αν έχει μείνει τίποτα) τόσο πολύ, που η μόνη σου χαρά είναι να κάνεις κι άλλους σαν εσένα. Κι όσους περισσότερους κάνεις, τόσο θεριεύει ο κακός σου εαυτός. Αυτοί, αξίζετε τον οίκτο μας.

Γι’ αυτό, παρότι μαζί σου έβγαλα στην επιφάνεια το χειρότερό μου εαυτό, δεν σε μισώ. Σε λυπάμαι.

Τι χωρίζει;

Το θαυμασμό από την απαξίωση;
Τη λατρεία από την αποστροφή;
Την αφοσίωση από την απάρνηση;
Την εμπιστοσύνη από τη δυσπιστία;
Το απόλυτο δόσιμο από την πλήρη απομάκρυνση;
Την αγάπη από το μίσος;

Ένα τόσο δα λεπτό, μια στιγμή.

Και τώρα;

Αφόρητος ο πόνος.
Δεν άντεξα να μην του δείξω το ξεριζωμένο κομμάτι της καρδιάς μου.
Κι εκείνος, έσκυψε, το μάζεψε και το ξανάβαλε στη θέση του.
Τα λόγια του βελόνα, το βλέμμα του κλωστή.
Το μπάλωσε όπως-όπως. Όσο καλύτερα μπορούσε!!!
Και τώρα θα περιμένουμε, μου είπε.
Μειώθηκε ο πόνος, στέγνωσαν και τα δάκρυα.
Ας περιμένουμε λοιπόν. Αλλά, πρόσεχε αγάπη μου γιατί η πληγή είναι νωπή κι εύκολα πονάει. Να με προσέχεις και να μ'αγαπάς. Ποτέ μην το ξεχάσεις.

Το βουνό

Με πήρες από το χέρι, με κοίταξες στα μάτια και μου έδειξες το βουνό. Ήταν ψηλό κι απειλητικό, αλλά άφησες να εννοηθεί ότι στην κορυφή βρισκόταν η ευτυχία. Κι εγώ το πίστεψα.
Τα παιδιά πιστεύουν στα παραμύθια!

Έτσι, κρατημένοι χέρι-χέρι, κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια ξεκινήσαμε την πορεία μας.
Tι θαύμα! Είχαμε ακριβώς τον ίδιο βηματισμό, κουραζόμασταν και σταματούσαμε να ξαποστάσουμε ακριβώς την ίδια στιγμή, νιώθαμε να πετάμε και επιταχύναμε το βήμα μας ταυτόχρονα. Στα δύσβατα σημεία, σφίγγαμε τα χέρια, ξανακοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια και συνεχίζαμε.
Κάποια στιγμή μου άφησες το χέρι, κι εγώ φοβήθηκα. Γύρισα, σε κοίταξα, είδα ότι με κοιτάς στα μάτια κι αμέσως ηρέμησα. Και συνεχίσαμε, και πότε μου πιανες το χέρι, πότε τ’ άφηνες. Λαχανιασμένοι αλλά χαρούμενοι, ανεβήκαμε κάμποσο. Αρκετά ψηλά ή χαμηλά δεν μπορώ να πω, γιατί η κορυφή του βουνού ήταν κρυμμένη στα σύννεφα και δεν ξέρω πόσο απείχαμε.
Και ξάφνου γύρισες και κοίταξες πίσω για να δεις αυτά από τα οποία απομακρυνόσουν. Σιγά – σιγά σταμάτησες να κοιτάς προς την κορυφή και κοίταζες όλο και συχνότερα πίσω. Άρχισες να επιβραδύνεις το βήμα σου, ενώ εγώ συνέχιζα με τον ίδιο ενθουσιώδη ρυθμό. Ήθελα να σταματήσω και να σε περιμένω, αλλά δεν μπορούσα. Για μένα μετράει ο προορισμός, για σένα ίσως το ταξίδι. Άρχισες να κάνεις μικρά βήματα πίσω, ενώ εγώ συνέχιζα με μεγάλα βήματα εμπρός.
Έτσι σταματήσαμε να πορευόμαστε μαζί! Βρεθήκαμε, εγώ μόνη εκεί πάνω, στη μέση του πουθενά κι εσύ κάπου πιο πίσω να ταλαντεύεσαι μεταξύ του μπρος και του πίσω.

Φοβάμαι μόνη μου εδώ πάνω. Είναι τρομακτικά! Πρέπει να γυρίσω πίσω κι εγώ. Απαράβατος κανόνας: Στην κορυφή βρίσκεται η ευτυχία όταν φτάνουν κι οι δυο. Αν φτάσει ο ένας, μόνο δυστυχία θα βρει.
Έμεινα μόνη μου εδώ πάνω κι όταν πέφτει η νύχτα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα. Αγρίμια οι σκέψεις μου, ορμάνε και ξεσκίζουν την καρδιά μου. Πρέπει να φύγω γρήγορα. Κινδυνεύω. Δεν θα πάρω το μονοπάτι γιατί είναι μακρύ. Θα επιστρέψω από τη σκληροτράχηλη πλαγιά. Θα πληγωθώ, θα ματώσω αλλά έτσι θα φτάσω πιο γρήγορα στην ασφάλεια που με περιμένει κάτω.
Ξέρω ότι κάτω δεν θα βρω ούτε ευτυχία, ούτε δυνατές συγκινήσεις, ούτε πάθος, ούτε την ολοκλήρωση. Αλλά τουλάχιστον είναι ακίνδυνα.

Δυστυχία

Θυμάμαι που είπες ότι θέλεις να με κάνεις ευτυχισμένη. Κι ήταν τέτοια η δίψα μου για αγάπη και ευτυχία που πίστεψα ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.
Όμως στην αναζήτηση της ευτυχίας, διάβηκα δρόμους δύσβατους, έπραξα αντίθετα με τα πιστεύω μου και τελικά συνάντησα τη δυστυχία.

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω

Τι θα ‘κανα; Θ’ άλλαζα κάτι;
Ή μήπως θ’ άφηνα τα πράγματα να επαναληφθούν;
Θ’ άφηνα τον εαυτό μου να σε αγαπήσει και να σ’ ερωτευτεί ξανά;
Ή θα τράβαγα μια απαγορευτική γραμμή;
Τίποτα δεν ξέρω πια.

Κάθε μέρα που περνάει, το κουβάρι μπερδεύεται όλο και περισσότερο.

Εγώ κι ο εαυτός μου

Νιώθω μόνη μου.
Είμαι μόνη μου.

Κρίμα. Ήταν όμορφο που πίστεψα ότι βρήκα την αδελφή ψυχή μου, ότι επιτέλους κάποιος με καταλαβαίνει.

Αναρωτιέμαι...
Πού πήγε ο ποιητής μου;
Πού χάθηκε;
Ποιο σκοτάδι τον έχει αγκαλιά;

Μ'αγαπάς;

Μη με ρωτάς!

Στα μάτια κοίτα με.
Στο βάθος μέσα της ματιάς,
εύκολα διακρίνεται
η μόνη αλήθεια της καρδιάς.
Δες, με τι ένταση χτυπά!

Στα μάτια κοίτα με!
Στο βάθος μέσα του μυαλού,
μόνο η δική σου η μορφή,
παίρνει τη σκέψη και το νου.
Δες, πως παραλογίζομαι!

Ευλογία και κατάρα

- Δεν είναι πανέμορφο αυτό που ζούμε?
- Ναι!
- Έχεις ξαναζήσει κάτι ομορφότερο?
- Θα ήταν το ομορφότερο αν δεν υπήρχαν τα "αλλά".
Υπάρχουν όμως καρδιά μου. Και στο δικό μου κόσμο είναι πολλά και σημαντικά.
Αυτή η σχέση είναι συνάμα ευλογία και κατάρα.
Ευλογία, γιατί ο ένας στην ύπαρξη του άλλου, βρήκαμε το άλλο μας μισό.
Κατάρα γιατί ανάμεσά μας υπάρχουν όλα αυτά τα "αλλά".

Το ποτάμι

Έκλεισα τα μάτια και πήδηξα στ’ ορμητικό ποτάμι.

Σε κάποια σημεία ρέει άγριο.
Με χτυπάει με δύναμη εδώ κι εκεί και φοβάμαι.
Σε κάποια σημεία κυλάει ήρεμο κι αισθάνομαι γαλήνια που κυλάω μαζί του.

Δεν κάνω καμιά προσπάθεια να πιαστώ από κάπου και να βγω.
Δεν θέλω;
Δεν μπορώ;
Δεν ξέρω.

Άραγε, πού θα με οδηγήσει;
Σε κάποιον καταρράκτη και θα με διαλύσει;
Ή μήπως σε κάποια γαλήνια λίμνη;

Τι σημασία έχει τώρα πια.
Αφού βρίσκομαι μέσα στ’ ορμητικό ποτάμι δεν έχω παρά να φτάσω στο τέλος.

Ενοχές

Ήρθαν.
Κι είναι πολλές.
Σαν το σημερινό αίμα.

Βουνό

Τα πετραδάκια, άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα, αραδιάζονται το ένα πάνω στ’ άλλο. Και σχηματίζουνε ένα βουνό.
Ένα βουνό πανύψηλο, τρομακτικό.
Ένα βουνό που μ’ εμποδίζει να δω τον ορίζοντα.
Να δω τον ήλιο που ανατέλει και δύει,
να δω το λαμπερό φεγγάρι,
να δω και να γευτώ την ίδια τη ζωή.

Πηλός

Κοίτα!
μαλάκωσες την πέτρα,
την έκανες πηλό

στα δυο σου χέρια
τώρα την κρατάς

Ένα μονάχα σου ζητώ

να της φερθείς καλά,
σχήμα λιτό κι αρμονικό
να της χαρίσεις.

Σιγουριά

Ξαγρύπνησα κι απόψε.
Αναρωτιόμουν πώς έγινε, εγώ η πάντα φοβισμένη, να νιώθω αυτή τη σιγουριά. Καμιά ανασφάλεια, κανένας φόβος.
Κι ας μη μιλάμε πολύ τις τελευταίες μέρες. Κι ας μη βρισκόμαστε μόνοι. Κι ας μην ανταλλάσσουμε πολλά μηνύματα.
Ξέρω. Μ’ αγαπάς όσο κι εγώ.
Ξέρω. Αυτή η αγάπη δε θα τελειώσει.
Ξέρω. Νιώθουμε ο ένας κομμάτι του άλλου.
Αυτό που δεν ξέρω είναι πώς κατάφερες να με κάνεις να νιώθω αυτή τη σιγουριά.
Σ’ευχαριστώ…

Δίκαιο ή άδικο

Όλη τη μέρα έχω χαθεί στη δουλειά για να μη σκέφτομαι.
Να μη σκέφτομαι ότι είσαι σε απόσταση αναπνοής και όμως δεν μπροώ να σε δω.
Να μη σκέφτομαι ότι είσαι στη φάση που είσαι και όμως εμείς νιώθουμε όπως νιώθουμε.
Να μη σκέφτομαι τα χθεσινά χάδια και φιλιά μας.
Να μη σκέφτομαι την 3η Μαρτίου.
Να μη σκέφτομαι τίποτα.
Και όμως όλα τριγυρίζουν στο μυαλό μου και με ωθούν στην τρέλα.
Θέλω τόσο πολύ να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο.
Να είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί σου.
Να σε αγαπάω χωρίς όρια.
Να κάνω παθιασμένο έρωτα μαζί σου.
Να κάνω όνειρα.
Να μη με νοιάζει ότι κι οι δυό ανήκουμε σε άλλους. Να μη με ενδιαφέρει αν είναι σωστό ή λάθος, ηθικό ή ανήθικο, δίκαιο ή άδικο.

Καθρέφτης

Κοίταξα μέσα στον καθρέφτη και είδα ένα όμορφο είδωλο να μου χαμογελά.
Μα τι κάνει στον καθρέφτη μου, σκέφτηκα. Γιατί χαμογελάει; Aφού εγώ νιώθω θλίψη.
Και σα να άκουσε τις σκέψεις μου, απάντησε: «Γιατί νιώθω όμορφα. Νίωθω γεμάτη».
Κι εγώ σκέφτηκα πάλι, μα πρέπει να νιώθεις τύψεις, ντροπή κι αηδία.
Κι αυτή γέλασε αυτάρεσκα, με κοίταξε υποτιμιτικά και σα να μου φάνηκε να λέει: «Μα τι είναι αυτά που λες;»
Και σκέφτηκα πως έχει δίκιο και έγειρα και κοιμήθηκα νιώθοντας όμορφα, νίωθοντας γεμάτη.
Κι ήρθε το πρωινό και ξανακοίταξα τον καθρέφτη και το είδωλο ήταν ακόμα εκεί.
Και εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα κατάλαβα, πως χθες το βράδυ τα ’μπλεξα και πίστεψα πως το είδωλο στον καθρέπτη ήμουν εγώ. Ανόητη που ήμουν. Αυτή ήταν μια ξένη και όχι εγώ.
Εγώ αισθάνομαι τύψεις, ντροπή, αηδία και καθόλου περήφανη για μένα.
Μα πώς τα ’μπλεξα έτσι;
Πώς έγινε και πίστεψα πως η ξένη κι εγώ είμαστε ένα;

Λάμψη

Γιατί τ'αστέρι έσβησε;
Πώς έχασε τη λάμψη;
Ο πόνος το εθάμπωσε
Η τύψη το συνθλίβει.

Μα της αγάπης θύμιση
και πάλι το φωτίζει!

Ο ουρανός

Κοίτα τον ουρανό.
Κοίτα με τι ταχύτητα κινούνται απόψε τα μαύρα σύννεφα.
Με την ίδια ταχύτητα που κινούνται οι σκέψεις στο μυαλό μου. Τη μια στιγμή η λογική ειν’ αρχηγός, και ξάφνου η καρδιά έρχεται και παίρνει τα ηνία.
Κοίτα τον ανταριασμένο ουρανό, για να καταλάβεις την αντάρα του μυαλού και της ψυχής μου.

Δεν φοβάμαι τίποτα δεν ελπίζω τίποτα είμαι λεύτερος.

Καλημέρα αγάπη μου.
Μου φαίνεταια αδιανόητο ότι για 5 μήνες θα είναι έτσι τα πράγματα.
Σηκώθηκα το πρωί και ένιωθα απελευθερωμένη (έτσι νόμιζα η ανόητη). Σκεφτόμουν, να δεις ότι ήταν ένας ενθουσιασμός. Σκεφτόμουν, πόσους ανθρώπους έχω να πάρω τηλέφωνο, πόσα πράγματα έχω να κάνω. Βλέπεις, όλο αυτό το διάστημα τα είχα αφήσει όλα για σένα. Πρώτη προτεραιότητα εσύ και τίποτα άλλο. Και σκεφτόμουν, επιτέλους επανέρχομαι στη φυσιολογική Tinkerbell. Και ήρθα στο γραφείο, ήπια καφέ. Και μετά ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Άνοιξα το mail και διάβασα το μήνυμά σου. Το τελευταίο για 5 μήνες. Και τα μάτια μου έχουν γεμίσει δάκρυα και αν ήμουν μόνη νομίζω ότι θα έκλαιγα (λες και κατάφερες ακόμα κι αυτό, να επιστρέψουν τα δάκρυα στα μάτια μου). Και σ'αγαπώ κι εγώ πολύ, πάρα πολύ και το φοβάμαι αυτό αγάπη μου, το φοβάμαι πολύ. Και ίσως αυτό είναι που μας έχει οδηγήσει στην "εξορία" (έτσι θα το αποκαλώ). "Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος". Εγώ όμως αγάπη μου, με τη σχέση μας έπαψα να είμαι ελεύθερη γιατί φοβόμουν τόσα πολλά κι ήλπιζα σ'άλλα τόσα.
Αλλά μολονότι η λογική μού φωνάζει, πως σε 5 μήνες θέλω να πεις, ρε Tinkerbell δεν ήταν τίποτα τελικά, η καρδιά μου ουρλιάζει, πως σε 5 μήνες θέλω να πεις, Tinkerbell σ'αγαπώ και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.

Αντίο

Νιώθω τα χείλη σου στο λαιμό μου.
Ακούω τα λόγια που μου ψιθυρίζεις.
Βλέπω τα μάτια σου να με κοιτάζουν.
Κι όμως δεν είσαι εδώ.

Γιατί? Γιατί έτσι πρέπει.

Η αρχή

Όταν κάποιος νιώθει έντονα συναισθήματα θέλει να τα φωνάξει.
Όταν κάποιος νιώθει εγκλωβισμένος θέλει να το φωνάξει.
Όταν κάποιος νιώθει ότι έχει ανάγκη να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους, δημιουργεί ένα blog.