Θυμός
Τις τρεις πρώτες μέρες ένας ανεξέλεγκτος θυμός. Ένας θυμός με απροσδιόριστη αιτία. Θυμός για μένα, για τους ανθρώπους, για την ίδια τη ζωή. Το κεφάλι μου παντελώς κενό από σκέψεις. Το απόλυτο τίποτα. Λες κι ένα μαγικό ραβδί άδειασε με μιας όλες τις σκέψεις. Μόνο θυμός.
Θάνατος
Την τέταρτη μέρα ανοίγω τα μάτια μου και οι σκέψεις ξεχύνονται σαν χείμαρρος. Ο αέρας μυρίζει θάνατο. Μόλις εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω τι έχει συμβεί. Ένας άγνωστος σκότωσε το άλλο μου μισό. Όπλο του, δυο προτάσεις αποτελούμενες από είκοσι λέξεις και δυο αριθμούς. Οι λέξεις χορεύουν μπρος τα μάτια μου, το στόμα μου τις επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Η μυρωδιά του θανάτου με πνίγει. Ας ξυπνήσω! Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Θεέ μου, ας είναι εφιάλτης!
Θρήνος
Κι όμως είναι αλήθεια. Σήμερα η καρδιά και το μυαλό μου άρχισαν να θρηνούν. Θρηνώ καθώς τριγυρνώ στην πόλη και κάθε σημείο τον θυμίζει. Θρηνώ το φίλο που έχασα. Θρηνώ σαν θυμάμαι τα λόγια του. Θρηνώ όταν ο δολοφόνος του, με προσεγγίζει με θράσος.
Ο μοναδικός άνθρωπος που εμπιστεύτηκα απόλυτα στη ζωή μου, που του δόθηκα πραγματικά ολοκληρωτικά, ΠΕΘΑΝΕ.
Γι’ αυτό θρηνώ. Γιατί το θάνατο, δεν μπορεί να τον νικήσει ούτε η αγάπη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου