Θα μπορούσα να σε μισήσω, χαλαρά και εύκολα.

Όλοι έχουμε μέσα μας, έναν καλό κι έναν κακό εαυτό. Όσο πιο δυνατός και μεγάλος είναι ο ένας, τόσο πιο αδύναμος και συρρικνωμένος είναι ο άλλος.
Κάποιοι με αδιάκοπο κόπο και δυσκολία, γιατί το καλό είναι πάντα πιο δύσκολο από το κακό, έχουν «έξω» τον καλό τους εαυτό. Τον άλλο, τον κακό, τον έχουν καταχωνιασμένο σε μια γωνιά. Κι είναι αυτοί, που αξίζουν το θαυμασμό μας.
Κάποιοι άλλοι, η πλειοψηφία ίσως, δυσκολεύονται να κρατήσουν τον κακό εαυτό τους «κλειδωμένο». Έτσι, υπάρχει μια συνεχής μάχη του κακού με τον καλό. Πολύ ψυχοφθόρο και κουραστικό να πολεμάς συνέχεια. Αυτοί λοιπόν, αξίζουν τη συμπόνια και τη συμπαράστασή μας.
Τέλος, υπάρχουν αυτοί που είναι σαν εσένα, που έχεις συρρικνώσει τον καλό σου εαυτό (αναρωτιέμαι αν έχει μείνει τίποτα) τόσο πολύ, που η μόνη σου χαρά είναι να κάνεις κι άλλους σαν εσένα. Κι όσους περισσότερους κάνεις, τόσο θεριεύει ο κακός σου εαυτός. Αυτοί, αξίζετε τον οίκτο μας.

Γι’ αυτό, παρότι μαζί σου έβγαλα στην επιφάνεια το χειρότερό μου εαυτό, δεν σε μισώ. Σε λυπάμαι.