Ρετρό

Το ξέρω ότι γίνομαι ρετρό αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα
σ' αγαπώώώώώ

Άργος

Γιατί με πληγώνει η συμπεριφορά σου?

Γιατί γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα?

Γιατί αμφισβητώ τις ίδιες μου τις αποφάσεις?

Γιατί πονάω?

Αφού γυρίζοντας κοντά σου ήξερα τι να περιμένω. Το απόλυτο τίποτα.

Ήξερα ότι για σένα δεν είμαι παρά ένα αποκούμπι. Κάποια για να μιλήσεις αν και όταν πάει κάτι ανάποδα στην καθημερινότητά σου ή στη ζωή σου γενικότερα. Τίποτα περισσότερο. Όταν όλα είναι καλά  απλά αγνοείς την ύπαρξή μου. Δεν σε νοιάζει αν είμαι καλά, αν πονάω, αν ζω ή αν πεθαίνω. Σε ενδιαφέρει απλά να είσαι βέβαιος ότι θα με βρεις εκεί, όποτε κι αν με χρειαστείς. Να σου μιλάω, όποτε θέλεις να μου μιλήσεις. Να σε αγαπάω, χωρίς απαιτήσεις.

Το ξέρω ότι υποχωρώντας δέχθηκα αυτούς τους όρους. Το ξέρω ότι έχω χάσει το παιχνίδι.

Θυμάσαι που σου είχα πει, ότι αν υποχωρήσω θα είμαι σαν το υποταγμένο άλογο? Τροφή, στέγη και κάνα χάδι που και που, αλλά φυλακισμένο. Τα κακό είναι ότι τα άγρια άλογα από τη φύση τους πρέπει να είναι και να νιώθουν ελεύθερα.

Αναρωτιέμαι τι σκέφτεσαι. Άραγε, πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει όλα όσα πίστευα για σένα? Μάλλον δεν σκέφτεσαι τίποτα. Σου είναι αδιάφορο να μπεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι πιστεύω ή τι νιώθω. Αρκεί να είμαι εκεί για να σε υπηρετώ όταν με χρειαστείς.

Τίποτα ωστόσο δεν έχει αλλάξει αναφορικά με όσα πίστευα. Αντιθέτως. Κάθε μέρα που περνάει χάνεις κι άλλο στα μάτια μου. Ο μεγαλύτερος εγωιστής που συνάντησα στη μέχρι τώρα ζωή μου. Γιατί λοιπόν δεν μπορώ να απαγκιστρωθώ από σένα? Γιατί σ’ αγαπώ τόσο πολύ?

Εγώ, η πάντα λογική, που έλεγα, δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά μόνο δεν θέλω.

Εγώ, το ελεύθερο και δυναμικό πνεύμα, ο περήφανος άνθρωπος.

Πώς είναι δυνατόν να έχω γίνει έτσι?  Δεν με αναγνωρίζω πια. Ντρέπομαι για μένα. Ξέρω ότι κάνω κακό στον εαυτό μου. Ξέρω ότι δεν μου αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Ξέρω ότι δεν σου αξίζει να σ’ αγαπώ.

Κι όμως, δεν είμαι παρά ο πιστός Άργος. Η διαφορά μου από τον Άργο της μυθολογίας, είναι ότι εκείνος πέθανε αφού είδε τον αφέντη του. Εγώ θα πεθάνω τη μέρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη, γιατί θα έχεις βρεις κάποια άλλη να σε υπηρετεί.
Ποιος ξέρει...Ίσως, σε τιμωρήσει ο Θεός για τον εγωισμό σου και βρεθείς να υπηρετείς εσύ κάποια όπως εγώ εσένα. Ποιος ξέρει…

Δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου

Εγώ έκανα πάλι την πρώτη κίνηση.

Εγώ άφησα ανοιχτό το mail μήπως και μου μιλήσεις.

Εγώ σου είπα σ’ αγαπώ.

Νιώθω θύμα.

Νιώθω ότι για άλλη μια φορά συμβιβάζομαι.

Από την άλλη αναρωτιέμαι πώς μπορεί να είναι κακό, το να ποδοπατάς το εγώ σου για χάρη της αγάπης. Δεν είναι αυτή η απόλυτη έκφραση αγάπης;

Μου είπες κάποτε ότι δεν θέλεις να είμαι το αποκούμπι σου. Ξέρω ότι αυτό θα είμαι. Το να σε κοιτάω στα μάτια, να περπατάω δίπλα σου, να νιώθω τη ζεστασιά του χεριού σου, είναι πάνω απ’ οτιδήποτε.

Δεν είσαι αυτό που πίστεψα, που έψαχνα, που ονειρεύτηκα.

Είσαι όμως η ζωή μου, το οξυγόνο μου, η καρδιά μου.

Καταπέλτης

Αποκαλύψεις, κουτσομπολιά, νέα…

Κάθε μέρα μια καινούργια έκπληξη, για να επιβεβαιώσει ότι τελικά δεν υπάρχουν άνθρωποι αγνοί, τίμιοι, ειλικρινείς, ιδεαλιστές, αλτρουιστές.

Δεν βρίσκεις παρά μόνο, υστεροβουλία, υποκρισία, ανηθικότητα, αχαριστία, αγνωμοσύνη, εγωκεντρισμό.

Έρχονται όλα και πέφτουν πάνω μου σαν καταπέλτης. Λες και το σύμπαν βάλθηκε να μ’ εξοντώσει.

1 μήνας

Ακριβώς τόσο έχει περάσει από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασε ήδη ένας μήνας. Όμως, παρότι έχουν περάσει τόσες μέρες, εγώ νιώθω ακριβώς το ίδια. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί η αγάπη μου για σένα. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί ο πόνος.
Εχτές θύμωσα με τον εαυτό μου. Θύμωσα που αγαπώ με αυτό τον τρόπο. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορώ να είμαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Τους φυσιολογικούς, που αγαπούν, ξαγαπούν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Θέλω στ'αλήθεια πολύ να γίνω κι εγώ έτσι. Το παλεύω, αλλά μάλλον κάτι δεν κάνω σωστά.
Η χθεσινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Φταίει ο καιρός, σκέφτηκα. Έτσι βροχερός και μουντός που είναι. Όμως σήμερα που έχει ήλιο, γιατί είναι πάλι τόσο δύσκολη μέρα;
Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι τόσο θλιμμένη. Νομίζω ότι με πονάει, όχι ότι έχασα ένα σύντροφο, αλλά ότι έχασα έναν άνθρωπο.  Έναν άνθρωπο που θεωρούσα διαφορετικό. Έναν άνθρωπο που για μένα ήταν ο απόλυτος άνθρωπος, ο απόλυτος φίλος. Αυτό είναι που τελικά μ' έχει πληγώσει τόσο. Με απογοήτευσες σαν άνθρωπος και γκρεμίσες το βάθρο πάνω στο οποίο σε είχα ανεβάσει. Με πονάει περισσότερο, το ότι δεν είσαι αυτός που με άφησες να πιστέψω, παρά το ότι με εξαπάτησες. Με πονάει ότι με ανάγκασες να καταλάβω ότι ιδανικοί άνθρωποι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, στα τραγούδια, στον κινηματογράφο. Μεγάλωσα ξαφνικά και έπαψα να κάνω όνειρα. Και πονάει αυτό. Πονάει πολύ.

Λες και γράφτηκε για μένα

The sound of missing you, καλύτερα δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν τα συναισθήματά μου.

Ακόμα κι η ψυχή σου είναι απάτη, μα κι έτσι σ'αγαπώ

Γιατί απλά δε γίνεται να μη σ'αγαπώ.
Γι' αυτό, όποτε και με όποιον τρόπο με χρειαστείς θα είμαι πάντα δίπλα σου.

Ξέρω ότι κάνοντας αυτό δεν αφήνω τις πληγές μου να κλείσουν.
Αλλά έτσι είμαι. Πάντα αυτοί που αγαπώ ήταν πάνω από μένα.

Δεν θα σε ενοχλώ, δεν θα σου γράφω, δεν θα σε παίρνω τηλέφωνο. Δεν θέλω τίποτα για μένα, γιατί δεν θέλω να είμαι εξαρτημένη από σένα.
Γιατί έτσι είμαι. Πάντα ήθελα να στηρίζομαι μόνο στις δικές μου δυνάμεις.

Για μένα κλαίω

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρω ποια είμαι. Το πρόβλημα είναι ότι ξέροντας ποια είμαι και τι θέλω, έχω καταλήξει ότι δεν θα το βρω ποτέ. Δυστυχώς δεν υπάρχει αδελφή ψυχή για μένα.

Για χρόνια το είχα αποδεχτεί. Είχα συμβιβαστεί με τους ανθρώπους γύρω μου. Αφού είχα δίπλα μου καλούς ανθρώπους που με αγαπούσαν, τί πειράζει που δεν ήταν σαν εμένα; Και μετά, ο άνθρωπος που αγαπούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και χάρη αυτής της αγάπης είχα συμβιβαστεί, με πρόδωσε. Ένιωσα σαν κάποιος να τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πόνεσα πολύ. Ήξερα ότι ήταν μια επιπολαιότητα και γι’ αυτό αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του.

Όμως κάτι είχε αλλάξει για πάντα.

Δεν μπορούσα πια να συμβιβαστώ.

Υποσυνείδητα άρχισα να ψάχνω το άλλο μου μισό.

Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση μπήκε «ο άλλος» στη ζωή μου. Ένας «άλλος» που μ’ έκανε να πιστέψω ότι αυτός ήταν το άλλο μου μισό. Προφανώς έφταιξα κι εγώ. Με την ανάγκη που είχα να βρω αυτό που έψαχνα, δεν είδα τα σημάδια που μου φανέρωναν ότι δεν ήταν αυτός που έψαχνα. Και τώρα εγώ είμαι αυτή που αποφάσισα να χωρίσουμε. Συνειδητοποίησα ότι πίστεψα ένα ψέμα. Αγάπησα ένα ψέμα. Για άλλη μια φορά αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και προδώθηκα. Και τώρα πονάω πάλι πολύ. Πολύ περισσότερο από την πρώτη φορά. Γιατί εκτός του ότι εδώ υπήρχε υστεροβουλία, μέσα από αυτή τη σχέση αλλοίωσα το χαρακτήρα μου, έκανα πράγματα αντίθετα με τα πιστεύω μου. Παλιά αγαπούσα και θαύμαζα αυτό που ήμουν, τώρα πια, πολύ συχνά ντρέπομαι για μένα.

Πάνω απ’ όλα όμως, πονάω γιατί μέσα από αυτή τη σχέση έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους.

Γι’ αυτό κλαίω. Δεν κλαίω για τους άλλους. Για μένα κλαίω.

Παραφροσύνη

Μόνο έτσι μπορώ να το πω. Αρχίζω να χάνω τα λογικά μου.
Τρελαίνομαι…Το καταλαβαίνω.

Προχτές το πρωί μετά από εκείνα τα 11 λεπτά ξέσπασα σε λυγμούς και δεν ήξερα αν έκλαιγα από χαρά ή από λύπη.  Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που δεν σκεφτόμουν εσένα στη διάρκεια των 11 λεπτών. Κι έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα...

Εχτές πάλι ξύπνησα το πρωί μες την καλή χαρά. Όλο το βράδυ κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, με φιλούσες και με νανούριζες με λόγια αγάπης. Και έχει γίνει ένα το όνειρο με την πραγματικότητα. Τόσο που δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω πια.

Και μετά το μεσημέρι που βγήκαμε για φαγητό κι ήταν σαν να σε είχα εκεί. Μιλούσαμε, γελούσαμε, έγερνα στον ώμο σου. Κι αναρωτιέμαι τώρα, συμμετείχα στη συζήτηση με τους άλλους ή ήμουν με τα μάτια ανοιχτά κοιτώντας στο πουθενά;

Όμως το απόγευμα συνειδητοποίησα ότι δεν είσαι μαζί μου. Ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα της φαντασίας μου.

Παραφροσύνη…

Κι έγδαρα τα χέρια μου προσπαθώντας να συγκρατηθώ να μη σου γράψω, όταν συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα έχεις να δώσεις φανερά σημεία ζωής μία εβδομάδα και μη φανερά τέσσερις μέρες. Μ’ έπιασε πανικός σκεφτόμενη ότι μπορεί να μην είσαι καλά. Ότι μπορεί να σου συμβαίνει κάτι. Αλλά δεν σου έγραψα...

Και μετά τη νύχτα, ήσουν πάλι εκεί!

Παραφροσύνη...

Τρελαίνομαι…

Γιατί?

Μπαίνω ξανά και ξανά στο mail σου για να δω αν με σκέφτεσαι.
Κι όταν βλέπω ότι έχεις μπει ηρεμώ και λέω, θα το ξεπεράσω. Όταν όμως βλέπω ότι δεν έχεις μπει με πιάνει απελπισία.
Εγωισμός, πίστευα στην αρχή. Λάθος εκτίμηση. Απόγνωση είναι.
Όταν βλέπω ότι έχεις μπει απλά ανάβει μια σπίθα ελπίδας μέσα μου. Ίσως και να έχω κάνει λάθος. Ίσως τον έχω αδικήσει. Ίσως με αγαπάει στ'αλήθεια.
Όταν όμως βλέπω ότι δεν έχεις μπει, επιβεβαιώνεται το αυτονόητο. Ότι ήσουν ψεύτικος. Και τότε πνίγομαι, κλαίω, θέλω να ουρλιάξω, θέλω να τα σπάσω όλα.
ΓΙΑΤΙ???
Γιατί να έχω κάνει τόσο λάθος για σένα?

Θυμάμαι...

http://www.docstoc.com/Docs/DownloadFile.ashx?docId=58030902