1 μήνας

Ακριβώς τόσο έχει περάσει από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Μου φαίνεται απίστευτο ότι πέρασε ήδη ένας μήνας. Όμως, παρότι έχουν περάσει τόσες μέρες, εγώ νιώθω ακριβώς το ίδια. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί η αγάπη μου για σένα. Ούτε τόσο δα, δεν έχει μειωθεί ο πόνος.
Εχτές θύμωσα με τον εαυτό μου. Θύμωσα που αγαπώ με αυτό τον τρόπο. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν μπορώ να είμαι κι εγώ σαν όλους τους άλλους. Τους φυσιολογικούς, που αγαπούν, ξαγαπούν και συνεχίζουν τη ζωή τους. Θέλω στ'αλήθεια πολύ να γίνω κι εγώ έτσι. Το παλεύω, αλλά μάλλον κάτι δεν κάνω σωστά.
Η χθεσινή μέρα ήταν πολύ δύσκολη. Φταίει ο καιρός, σκέφτηκα. Έτσι βροχερός και μουντός που είναι. Όμως σήμερα που έχει ήλιο, γιατί είναι πάλι τόσο δύσκολη μέρα;
Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να αισθάνομαι τόσο θλιμμένη. Νομίζω ότι με πονάει, όχι ότι έχασα ένα σύντροφο, αλλά ότι έχασα έναν άνθρωπο.  Έναν άνθρωπο που θεωρούσα διαφορετικό. Έναν άνθρωπο που για μένα ήταν ο απόλυτος άνθρωπος, ο απόλυτος φίλος. Αυτό είναι που τελικά μ' έχει πληγώσει τόσο. Με απογοήτευσες σαν άνθρωπος και γκρεμίσες το βάθρο πάνω στο οποίο σε είχα ανεβάσει. Με πονάει περισσότερο, το ότι δεν είσαι αυτός που με άφησες να πιστέψω, παρά το ότι με εξαπάτησες. Με πονάει ότι με ανάγκασες να καταλάβω ότι ιδανικοί άνθρωποι υπάρχουν μόνο στα παραμύθια, στα τραγούδια, στον κινηματογράφο. Μεγάλωσα ξαφνικά και έπαψα να κάνω όνειρα. Και πονάει αυτό. Πονάει πολύ.