Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Για μένα κλαίω

Το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν ξέρω ποια είμαι. Το πρόβλημα είναι ότι ξέροντας ποια είμαι και τι θέλω, έχω καταλήξει ότι δεν θα το βρω ποτέ. Δυστυχώς δεν υπάρχει αδελφή ψυχή για μένα.

Για χρόνια το είχα αποδεχτεί. Είχα συμβιβαστεί με τους ανθρώπους γύρω μου. Αφού είχα δίπλα μου καλούς ανθρώπους που με αγαπούσαν, τί πειράζει που δεν ήταν σαν εμένα; Και μετά, ο άνθρωπος που αγαπούσα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, και χάρη αυτής της αγάπης είχα συμβιβαστεί, με πρόδωσε. Ένιωσα σαν κάποιος να τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πόνεσα πολύ. Ήξερα ότι ήταν μια επιπολαιότητα και γι’ αυτό αποφάσισα να συνεχίσω μαζί του.
Όμως κάτι είχε αλλάξει για πάντα.
Δεν μπορούσα πια να συμβιβαστώ.
Υποσυνείδητα άρχισα να ψάχνω το άλλο μου μισό.

Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση μπήκε «ο άλλος» στη ζωή μου. Ένας «άλλος» που μ’ έκανε να πιστέψω ότι αυτός ήταν το άλλο μου μισό. Προφανώς έφταιξα κι εγώ. Με την ανάγκη που είχα να βρω αυτό που έψαχνα, δεν είδα τα σημάδια που μου φανέρωναν ότι δεν ήταν αυτός που έψαχνα. Και τώρα εγώ είμαι αυτή που αποφάσισα να χωρίσουμε. Συνειδητοποίησα ότι πίστεψα ένα ψέμα. Αγάπησα ένα ψέμα. Για άλλη μια φορά αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και προδώθηκα. Και τώρα πονάω πάλι πολύ. Πολύ περισσότερο από την πρώτη φορά. Γιατί εκτός του ότι εδώ υπήρχε υστεροβουλία, μέσα από αυτή τη σχέση αλλοίωσα το χαρακτήρα μου, έκανα πράγματα αντίθετα με τα πιστεύω μου. Παλιά αγαπούσα και θαύμαζα αυτό που ήμουν, τώρα πια, πολύ συχνά ντρέπομαι για μένα.
Πάνω απ’ όλα όμως, πονάω γιατί μέσα από αυτή τη σχέση έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους.

Γι’ αυτό κλαίω. Δεν κλαίω για τους άλλους. Για μένα κλαίω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου