Τρελαίνομαι…Το καταλαβαίνω.
Προχτές το πρωί μετά από εκείνα τα 11 λεπτά ξέσπασα σε λυγμούς και δεν ήξερα αν έκλαιγα από χαρά ή από λύπη. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που δεν σκεφτόμουν εσένα στη διάρκεια των 11 λεπτών. Κι έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα...
Εχτές πάλι ξύπνησα το πρωί μες την καλή χαρά. Όλο το βράδυ κοιμόμουν στην αγκαλιά σου, με φιλούσες και με νανούριζες με λόγια αγάπης. Και έχει γίνει ένα το όνειρο με την πραγματικότητα. Τόσο που δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω πια.
Και μετά το μεσημέρι που βγήκαμε για φαγητό κι ήταν σαν να σε είχα εκεί. Μιλούσαμε, γελούσαμε, έγερνα στον ώμο σου. Κι αναρωτιέμαι τώρα, συμμετείχα στη συζήτηση με τους άλλους ή ήμουν με τα μάτια ανοιχτά κοιτώντας στο πουθενά;
Όμως το απόγευμα συνειδητοποίησα ότι δεν είσαι μαζί μου. Ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα της φαντασίας μου.
Παραφροσύνη…
Κι έγδαρα τα χέρια μου προσπαθώντας να συγκρατηθώ να μη σου γράψω, όταν συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα έχεις να δώσεις φανερά σημεία ζωής μία εβδομάδα και μη φανερά τέσσερις μέρες. Μ’ έπιασε πανικός σκεφτόμενη ότι μπορεί να μην είσαι καλά. Ότι μπορεί να σου συμβαίνει κάτι. Αλλά δεν σου έγραψα...
Και μετά τη νύχτα, ήσουν πάλι εκεί!
Παραφροσύνη...
Τρελαίνομαι…
Καλημέρα γλυκιά μου! Έχει ενδιαφέρον, η μικρή μου αδερφή (μικρή, τέλοςπάντων, 31) είναι ερωτευμένη με την Tinkerbell! Είδα το σχόλιό σου στο blog μου και θα ήθελα να σου απαντήσω. Διαβάζοντας τα δικά σου post κατάλαβα ότι μάλλον είσαι πληγωμένη και βλέπεις το ίδιο και σε μένα. Όμως, όχι, δεν είμαι πληγωμένη. Τον Αντώνη εξακολουθώ να τον αγαπώ και μ' αγαπάει κι εκείνος. Εξάλλου, στο σπίτι του θα πάω να μείνω πριν φύγω για Ιταλία. Η απόφασή μας να χωρίσουμε δεν ήταν δράμα. Απεναντίας, πέρσυ κάναμε ένα πάρτυ για να γιορτάσουμε τη σχέση μας! Οι κολλητοί μας φίλοι βέβαια δεν ήρθαν, γιατί γι' αυτούς χωρισμός ίσον δράμα. Τέλοςπάντων, αυτοί που ήρθαν πέρασαν τέλεια! Δεν φεύγω για να ξεπεράσω τον Αντώνη. Το συζητήσαμε και κατάλαβε και αποδέχτηκε ότι το ταξίδι είναι για μένα όνειρο και τρόπος ζωής. Με απελευθέρωσε και μου είπε ότι αυτός που θα είναι ο πρώτος που θα με στηρίξει. Και αυτό κάνει... Πονάει και για τους δύο, αλλά κανείς δεν θέλει να ζήσει ο άλλος μια ζωή που δεν θέλει! Χρειάζεται πολύ πολύ ειλικρίνεια και ανοιχτή καρδιά για να δεχτείς τον άλλον όπως είναι. Να τον ακούσεις χωρίς να βάζεις μπροστά τον εγωισμό σου και τα δικά σου θέλω. (δεν μιλάω για σένα, δεν σε ξέρω, μιλάω για μένα και αυτό που ξέρω) Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί το μέλλον μας σαν ζευγάρι. Μπορεί και να καταλήξει σε γάμο χαχαχα! Μπορεί όμως και να εξελιχθεί σε κάτι βαθύτερο από το γάμο. Γιατί ούτε κι εγώ θέλω να με περιμένει σαν την Πηνελόπη... Κι εγώ πρέπει να τον ελευθερώσω! Έτσι θα πορευτούμε στη ζωή, όποια κι αν είναι από δω και πέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' έπιασε η πολυλογία...
Τέλοςπάντων, με πολύ αγάπη σου εύχομαι να βρεις ποια πραγματικά είσαι εσύ (γιατί σίγουρα είσαι μια ξεχωριστή νεράιδα) και να σταματήσεις να κλαις για τους άλλους. Όταν αρχίσεις να χαίρεσαι με αυτό που είσαι τότε θα έρθει και ο έρωτας που θα σου δίνει την αξία που εσύ η ίδια έδωσες πρώτα στον εαυτό σου!
Σε φιλώ γλυκά, μην στεναχωριέσαι...
ελίνα
Ευχαριστώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα κάτι να πω αλλά τι να πω; Οι χωρισμοί είναι σκληρό πράγμα αλλά μας ωριμάζουν, μας κάνουν δυνατότερους και σοφότερους, όσο σκληροί και αν είναι ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα λόγια της Ελίνας, σοφά ... έτσι θα έπρεπε να είναι οι χωρισμοί όπως το έκανε και αυτή με τον σύντροφό της. Σκληροί μεν, αλλά όχι αβάσταχτοι. Με πόνο, αλλά και με συναίνεση μεταξύ των συντρόφων. Έτσι είναι ... τέλεια.
Κάπου λέει: "Δεν χρειάζεσαι τον άλλο αλλά και χωρίς τον άλλο δεν είσαι τίποτα." Αυτό είναι το παράδοξο της ύπαρξής μας και συνάμα η απερίγραπτη ομορφιά της ...
=====================
Ο δρόμος της αγάπης δεν είναι
μια απλή αντιπαράθεση.
Η πόρτα προς τα εκεί
είναι η καταστροφή.
Τα πουλιά κάνουν μεγαλοπρεπείς κύκλους στον ουρανό
για την ελευθερία τους.
Πως το μαθαίνουν αυτό;
Πέφτουν, και πέφτοντας,
τους δίνονται φτερά.
-- Τζελλαλουντίν Ρούμι