Το βουνό

Με πήρες από το χέρι, με κοίταξες στα μάτια και μου έδειξες το βουνό. Ήταν ψηλό κι απειλητικό, αλλά άφησες να εννοηθεί ότι στην κορυφή βρισκόταν η ευτυχία. Κι εγώ το πίστεψα.
Τα παιδιά πιστεύουν στα παραμύθια!

Έτσι, κρατημένοι χέρι-χέρι, κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια ξεκινήσαμε την πορεία μας.
Tι θαύμα! Είχαμε ακριβώς τον ίδιο βηματισμό, κουραζόμασταν και σταματούσαμε να ξαποστάσουμε ακριβώς την ίδια στιγμή, νιώθαμε να πετάμε και επιταχύναμε το βήμα μας ταυτόχρονα. Στα δύσβατα σημεία, σφίγγαμε τα χέρια, ξανακοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια και συνεχίζαμε.
Κάποια στιγμή μου άφησες το χέρι, κι εγώ φοβήθηκα. Γύρισα, σε κοίταξα, είδα ότι με κοιτάς στα μάτια κι αμέσως ηρέμησα. Και συνεχίσαμε, και πότε μου πιανες το χέρι, πότε τ’ άφηνες. Λαχανιασμένοι αλλά χαρούμενοι, ανεβήκαμε κάμποσο. Αρκετά ψηλά ή χαμηλά δεν μπορώ να πω, γιατί η κορυφή του βουνού ήταν κρυμμένη στα σύννεφα και δεν ξέρω πόσο απείχαμε.
Και ξάφνου γύρισες και κοίταξες πίσω για να δεις αυτά από τα οποία απομακρυνόσουν. Σιγά – σιγά σταμάτησες να κοιτάς προς την κορυφή και κοίταζες όλο και συχνότερα πίσω. Άρχισες να επιβραδύνεις το βήμα σου, ενώ εγώ συνέχιζα με τον ίδιο ενθουσιώδη ρυθμό. Ήθελα να σταματήσω και να σε περιμένω, αλλά δεν μπορούσα. Για μένα μετράει ο προορισμός, για σένα ίσως το ταξίδι. Άρχισες να κάνεις μικρά βήματα πίσω, ενώ εγώ συνέχιζα με μεγάλα βήματα εμπρός.
Έτσι σταματήσαμε να πορευόμαστε μαζί! Βρεθήκαμε, εγώ μόνη εκεί πάνω, στη μέση του πουθενά κι εσύ κάπου πιο πίσω να ταλαντεύεσαι μεταξύ του μπρος και του πίσω.

Φοβάμαι μόνη μου εδώ πάνω. Είναι τρομακτικά! Πρέπει να γυρίσω πίσω κι εγώ. Απαράβατος κανόνας: Στην κορυφή βρίσκεται η ευτυχία όταν φτάνουν κι οι δυο. Αν φτάσει ο ένας, μόνο δυστυχία θα βρει.
Έμεινα μόνη μου εδώ πάνω κι όταν πέφτει η νύχτα είναι ακόμα πιο επικίνδυνα. Αγρίμια οι σκέψεις μου, ορμάνε και ξεσκίζουν την καρδιά μου. Πρέπει να φύγω γρήγορα. Κινδυνεύω. Δεν θα πάρω το μονοπάτι γιατί είναι μακρύ. Θα επιστρέψω από τη σκληροτράχηλη πλαγιά. Θα πληγωθώ, θα ματώσω αλλά έτσι θα φτάσω πιο γρήγορα στην ασφάλεια που με περιμένει κάτω.
Ξέρω ότι κάτω δεν θα βρω ούτε ευτυχία, ούτε δυνατές συγκινήσεις, ούτε πάθος, ούτε την ολοκλήρωση. Αλλά τουλάχιστον είναι ακίνδυνα.