Και τώρα;

Αφόρητος ο πόνος.
Δεν άντεξα να μην του δείξω το ξεριζωμένο κομμάτι της καρδιάς μου.
Κι εκείνος, έσκυψε, το μάζεψε και το ξανάβαλε στη θέση του.
Τα λόγια του βελόνα, το βλέμμα του κλωστή.
Το μπάλωσε όπως-όπως. Όσο καλύτερα μπορούσε!!!
Και τώρα θα περιμένουμε, μου είπε.
Μειώθηκε ο πόνος, στέγνωσαν και τα δάκρυα.
Ας περιμένουμε λοιπόν. Αλλά, πρόσεχε αγάπη μου γιατί η πληγή είναι νωπή κι εύκολα πονάει. Να με προσέχεις και να μ'αγαπάς. Ποτέ μην το ξεχάσεις.