Καθρέφτης

Κοίταξα μέσα στον καθρέφτη και είδα ένα όμορφο είδωλο να μου χαμογελά.
Μα τι κάνει στον καθρέφτη μου, σκέφτηκα. Γιατί χαμογελάει; Aφού εγώ νιώθω θλίψη.
Και σα να άκουσε τις σκέψεις μου, απάντησε: «Γιατί νιώθω όμορφα. Νίωθω γεμάτη».
Κι εγώ σκέφτηκα πάλι, μα πρέπει να νιώθεις τύψεις, ντροπή κι αηδία.
Κι αυτή γέλασε αυτάρεσκα, με κοίταξε υποτιμιτικά και σα να μου φάνηκε να λέει: «Μα τι είναι αυτά που λες;»
Και σκέφτηκα πως έχει δίκιο και έγειρα και κοιμήθηκα νιώθοντας όμορφα, νίωθοντας γεμάτη.
Κι ήρθε το πρωινό και ξανακοίταξα τον καθρέφτη και το είδωλο ήταν ακόμα εκεί.
Και εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα κατάλαβα, πως χθες το βράδυ τα ’μπλεξα και πίστεψα πως το είδωλο στον καθρέπτη ήμουν εγώ. Ανόητη που ήμουν. Αυτή ήταν μια ξένη και όχι εγώ.
Εγώ αισθάνομαι τύψεις, ντροπή, αηδία και καθόλου περήφανη για μένα.
Μα πώς τα ’μπλεξα έτσι;
Πώς έγινε και πίστεψα πως η ξένη κι εγώ είμαστε ένα;