Τα πετραδάκια, άλλα μικρά κι άλλα μεγαλύτερα, αραδιάζονται το ένα πάνω στ’ άλλο. Και σχηματίζουνε ένα βουνό.
Ένα βουνό πανύψηλο, τρομακτικό.
Ένα βουνό που μ’ εμποδίζει να δω τον ορίζοντα.
Να δω τον ήλιο που ανατέλει και δύει,
να δω το λαμπερό φεγγάρι,
να δω και να γευτώ την ίδια τη ζωή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Θα σου δώσω φτερά, να πετάξεις, πάνω απ'τις πέτρες, πάνω απ'τα βουνά. Κι αν τα φτερά δεν είν'αρκετά, θα γίνω πύραυλος και θα σε ταξιδέψω σε φεγγάρια, αστέρια κι ουρανούς. Απλά κρατήσου πάνω μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΨεύτη...
ΑπάντησηΔιαγραφή