Περνούν οι μέρες

Κι όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Περνούν οι μέρες και κάθε μέρα νομίζω ότι η επόμενη θα είναι καλύτερη. Κι όμως...

Μοναδική αλλαγή, όπως το είχα προβλέψει, τα δάκρυα που σιγά-σιγά στεγνώνουν. Να 'μαι πάλι εκεί που ήμουν! Η θλίψη μέσα μου βουνό, αλλά τα δάκρυα κυλάνε όλο και λιγότερο από τα μάτια μου.
Ίσως φταίει ότι έκλαψα πολύ τις πρώτες μέρες.

Έχουν περάσει μόνο επτά μέρες κι εγώ νομίζω πως έχουν περάσει μήνες, χρόνια.

Ο ύπνος μου λιγοστός. Κι όταν κοιμάμαι, είσαι πάντα εκεί. Όνειρα ανάκατα, μπερδεμένα, αγχωτικά κι εσύ πάντα εκεί.

Σκέψεις σφυροκοπούν το κεφάλι μου και με τρελαίνουν.

Αβάσταχτος πόνος με κάνει να θέλω να ουρλιάξω.

Η πόλη ολόκληρη σε θυμίζει. Μακάρι να μπορούσα να φύγω.

Όπου κι αν βρεθώ κοιτάω τριγύρω. Ελπίζω ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει για να σε πετύχω κάπου. Όμως με ξέχασε κι αυτό. Τέλειωσαν οι συνωμοσίες του σύμπαντος για μας.

Από χτές, κάτι καινούργιο τρύπωσε μέσα μου. Νιώθω, λες και τίποτα δεν έχει τελειώσει. Λες κι όλο αυτό είναι μια ανάπαυλα. Πως κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν και θα ξαναγίνουν όπως πριν. Παρανοϊκό, το ξέρω. Αλλά, ίσως είναι η άμυνα του μυαλού μου για να μην τρελαθώ. Θα περάσει έτσι ο καιρός, θα συνηθίσω την απουσία σου, θα σταματήσω να πονάω, θα γλιτώσω από την τρέλα.

Σήμερα πάλι με έπιασε ανησυχία για σένα. Να 'σαι άραγε καλά; Ή μήπως πονάς κι εσύ; Εξίσου παρανοϊκό, αλλά σήμερα δεν με νοιάζει ο δικός μου πόνος, αρκεί να 'σαι εσύ καλά.

Και συνεχίζω να προσπαθώ, με όλη μου τη δύναμη, να σταματήσω να σ'αγαπώ. Μάταια όμως.

Σ'αγαπώ