Γιατί έτσι μου 'ρθε

Αν ξεθυμάνει κι αν χαθεί

ποτέ δε θα ξαναφανεί.

Εις μάτην πέφτω στο βυθό

για ν’ αναστήσω το νεκρό.

Ήσουν θεός, ήσουν ζωή.

Είναι στ’ αλήθεια οδυνηρό

τ’ όνειρο μόνη εγώ να ζω.

Μα τώρα μια καινούργια αρχή,

αυτό που θες καρδιά μου εσύ.

Ήσουν χαρά, ήσουν πνοή.

Και στόχο πια μοναδικό

να πάψω να σ’ ακολουθώ,

να θέλω το ίδιο, το αυτό,

δίπλα σου εγώ να περπατώ.

Να’σαι θεός, να’σαι ζωή,

να’σαι χαρά, να’σαι πνοή!